Fiodor Awgustowicz Stiepun (1885-1965, od 1922 na emigracji) z pewnością należy do najwybitniejszych twórców rosyjskiej kultury w tym stuleciu, choć poza granicami swego kraju nie uzyskał szerszego rozgłosu. Absolwent uniwersytetu w Heidelbergu, oryginalny myśliciel, współtwórca pism „Łogos” i „Nowyj Grad”, był także krytykiem literackim, teatralnym i filmowym, pisarzem, autorem frapujących pamiętników.
„Życie a twórczość” to bodaj najważniejsza z jego publikacji filozoficznych. Czerpiąc z neokantyzmu, niemieckiej filozofii romantycznej i rosyjskiej myśli religijnej (zwłaszcza wywodzącej się od Sołowjowa filozofii wszechjedności), Stiepun próbuje tu odpowiedzieć na fundamentalne pytania dotyczące natury twórczości, jej stosunku do przeżycia mistycznego, miejsca religii w kulturze czy wreszcie racji bytu samej kultury. Toteż książka, choć odzwierciedla klimat epoki, w której powstała (pierwsze wydanie rosyjskie ukazało się w Berlinie w roku 1923), i podejmuje wiele wątków charakterystycznych dla ówczesnej myśli rosyjskiej (autor m.in. nawiązuje polemicznie do filozofii twórczości coraz lepiej znanego polskiemu czytelnikowi Mikołaja Bierdiajewa), w naszym przekonaniu wciąż pozostaje żywa i może zainteresować nie tylko historyków filozofii.
„Życie a twórczość” to pierwsza praca Stiepuna przełożona na język polski. Do najważniejszych dzieł tego autora należą również: Osnownyje problemy tieatra (1923); Nikołaj Pieriesłegin. Fiłosofskij roman w pis’mach (1929); Bywszyje i niesbywszejesia (1956); Wstrieczi (1961); Theater und Film (1953); Dostojewski und Tolstoi (1961); Mystische Weltschau (1964).