Praca stanowi pionierską próbę interpretowania istotnego zagadnienia z zakresu nauk społecznych, systemowo i interdyscyplinarnie porządkującego wiedzę naukową odnosząca się do problematyki pojednania jako sposobu kreatywnej komunikacji społecznej i rozwiązania sytuacji konfliktowych. Własna propozycja przebudowy zasobów i potencjałów osób odbywających karę izolacyjną na drodze edukacji indywidualno-zbiorowej, uwzględniającej oddziaływania z zakresu empatii, strategii rozwiązywania sytuacji problemowych, poczucia sprawiedliwości naprawczej, przeżywania winy psychologicznej, potrzeb ekspiacji i przyswojenia kompetencji społecznych, sprowadza się do postawienia odważnej tezy o przebudowie transkulturowej modelu karania. Koncepcja urabiania gotowości do zadośćuczynienia i oczekiwania go w stosunku do osób pokrzywdzonych w wyniku aktu przestępczego ma na celu wykazanie, iż skuteczność i efektywność karania zależy wyłącznie od zdynamizowania wysiłków więźniów w stronę przeobrażeń wewnątrzosobowych, uzależniając ich efekty od nabywanych umiejętności komunikacyjnych, rozwojowych i przystosowawczych.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Andrzeja Bałandynowicza